Tijdens mijn reis door Marokko is het woestijndorpje Merzouga mij enorm bijgebleven. Alleen de rit er naartoe was al een hele belevenis. We kwam via de prachtige groene omgeving van Ifrane over het weerzinwekkende Atlasgebergte richting de woestijn gereden. Waar in de langste uren van de rit de open raampjes heerlijke frisse wind naar binnen bliezen, werd ons busje het laatste uurtje flink opgewarmd. Het gevoel van die warmte ken je wel als je net het deurtje van een magnetron of oven opendoet, of de klep van de vaatwasser die net klaar is. Zo’n soort walm verwarmde het busje waarop de chauffeur voor het eerst besloot zijn airco aan te doen.
Eenmaal buiten, één met de natuur bleek de natuurlijke warmte best dragelijk. De zon scheen fel en sterk, een goede zonnebrand is weliswaar geen overbodige luxe hier. Toch maakte de werkelijk voelbare wind de temperatuur aangenaam. Misschien waren we wel wat aan de kook geraakt in het busje. We hadden er 10 uur opzitten, we werden vermoeider en het werd alleen maar warmer. Een aanrader is om de reis van 10 uur (wij kwamen vanaf Fez) te splitsen door bijvoorbeeld onderweg een extra overnachting te doen. Handige stop: Midelt.
De ontmoeting met de woestijn en zijn bewoners
We gaan niet zeuren over de warmte, laten we het louter als constatering beschouwen. We zitten verdorie in de woestijn. Dan kan je ook wel nagaan dat je je ski’s kunt thuislaten. De woestijn dus. Oftewel, woestijnduinen. Uitlopers van de Sahara die deels ook door Marokko loopt en waarvan wij nu een stukje oppervlak van mochten aanschouwen en beleven. Merzouga zelf is slechts een klein dorpje. Het is het toerisme dat uiteindelijk dit dorp écht op de kaart heeft gezet. In een oogopslag zie je een lint aan hotels die allemaal gelegen zijn aan het begin van de woestijnduinen. Als je van een afstand komt aangereden, zie he gelukkig dit natuurfenomeen al achter de hotels herrijzen.
Merzouga en de hotels daar gelegen geven je makkelijk toegang tot de woestijn. Echte nomaden hebben zich gesetteld nabij het hotel en werken dan ook nauw met elkaar samen. De hotels hebben immers de kennis van comfort en kwaliteit, de nomaden weten de weg en hoe te overleven in een woestijn. Een ideale samenwerking voor de toerist dus. En voor een ieders bestaan daar. Wijzelf slapen in één van de hotels. Het is ook mogelijk om in één van de vele kampen in de woestijn te slapen, maar we lijken daarvoor net iets te laat zijn aangekomen voor een veilige oversteek door de woestijn.
De nomaden en hun kamelen
Waar komen we hier eigenlijk voor? Oh ja, naast het natuurfenomeen woestijn, zijn hier dagelijks nog twee andere natuurfenomenen te aanschouwen. Namelijk de zonsondergang van Merzouga en de zonsopgang van Merzouga. De zonsondergang aanschouwen wij met onze voeten in het zand al kletsend met de nomaden. In hun beste Engels laten ze nog wat eigen gemaakte spullen zien in de hoop dat ze alvast een voorverkoopje maken. Verder vertellen ze graag over hun beste vrienden: de kamelen. Ze worden uitgebreid gevoerd. Als de zon definitief onder is, groeten we elkaar in het schemer en wensen wij elkaar de volgende morgen vroeg te zien: Insjallah!
Gedachten over het lot van een kameel
God is ons goed gezind en zegent ons met een nieuwe prachtige dag. Het is weliswaar nog donker, maar de sterrenhemel schittert prachtig. De zon achter de horizon laat het plots langzaam schemeren. Ondertussen zijn wij al op een eigen kameel geklommen. Een gids stuurt zijn dieren aan en leidt ons de weg door de woestijn. Hij brengt ons naar een handige plek waar de kamelen na ruim een half uur lopen even lekker kunnen rusten. Ik kijk naar de dieren en vind het eigenlijk best zielig dat dit hun lot is. De gids ziet het en wil mij gerust stellen dat dieren het echt gewend zijn om de mensen te dienen, zoals paarden dat eeuwenlang voor ons hebben gedaan en elders in de wereld nog steeds doen. Ik blijf een dubbel gevoel houden. Als ik hem dit zou ontnemen, trek ik niet alleen hem en zijn collega’s, maar ook al hun families mee in een financiële afgrond. Ik beschouw het feit dat ik me heel erg bewust ben van beide verhalen, voor nu voldoende. Er vragen andere wonderen van de natuur om mijn aandacht.
Een groot moment waar je klein van wordt
Het enorme panoramische uitzicht op de top van de woestijnheuvel is overweldigend. Het schemert inmiddels omdat achter de horizon de zon nadert. Ineens zie je door het schemer dat we allang niet meer de enige groep in de woestijn zijn. Op diverse heuvels zien we groepen toeristen die voor hetzelfde komen. En plots verschijnt hij. De zon. Prachtig om deze machtige planeet te zien opkomen. Hij heeft ons weer veel te geven, dat alles realiseer ik me des te meer. In iets meer dan twee minuten is het eerste stukje veranderd in een volledige vuurbol. Daar staat de zon. Wat een machtig moment en wat een machtige plek. In de woestijn realiseer ik me ineens hoe klein ik eigenlijk ben in het grootse universum, dat nog verder reikt dan de zon en aarde die ik nu tegelijk kan zien.
De zonsopgang van Merzouga geeft me ineens veel meer mee dan alleen een moment. Ik ben de natuur dankbaar dat ik opnieuw kennis maak met wie ik ben. Wat een reis is Marokko!
